Fosamax

Fosamax is een bekend middel tegen osteoporose.

Het is een merknaam voor een bisfosfonaat.

Men neemt aan dat bisfosfonaten bot kunnen aanmaken

dat is verdwenen door slijtage of een andere oorzaak.

Er werd bij mij ooit artritis vastgesteld door een reumatoloog in Leeuwarden.

Zij wilde direct beginnen met Salazopyrine. 

Dat is een vrij oud middel tegen o.a. gewrichtsontstekingen, zoals bij artritis.

Men zou pas na een paar maanden slikken verbetering merken.

Op zich vond ik zoiets al bijzonder demoraliserend.

Bovendien bleek uit een onderzoek 

dat ik nog helemaal geen ontstekingen had.

Wel pijn aan handen en voeten en een flink verhoogd reumafactor.

Het idee was en is nog steeds, 

dat men niet vroeg genoeg kan beginnen 
met dit soort middelen.

Men denkt op die manier de artritis 
de kop in te kunnen drukken.

Daarbij leek het haar goed om naast de Salazopyrine 

Fosamax te gaan slikken tegen osteoporose.

Want artritis tast natuurlijk vooral het bot aan.

Dat ik al aan osteoporose zou lijden 
was te zien op een paar foto’s,

die waren gemaakt van mijn schouders, handen en voeten.

Ik zag inderdaad een hapje uit het bot van mijn kleine teen,

alsof daar een muisje aan had geknabbeld.

Ook de kop van mijn linkerarm

had meer de vorm van een aardappel dan een ronde vorm.

Van beide had ik overigens geen last.

Thuis las ik de bijsluiter van het middel Fosamax

dat ik voor onbepaalde tijd moest slikken.

Daarop was veel te lezen.

Zo las ik dat je er aandoeningen van kon krijgen

die behoorlijk ernstig leken.

Met name ontstekingen in de slokdarm.

Ik ging te rade bij mijn vader, 

die toen nog leefde en apotheker was.

Hij schudde meteen zijn hoofd.

‘Niet doen’,  zei hij.

‘Het is erg slecht voor je slokdarm.'

Okee, dat was dus duidelijk.

Maar ja, die aardappel-schouder en die kleine teen?

En, vroeg ik me af, hàd ik eigenlijk wel osteoporose? 

Want er was geen botscan gemaakt.
Wel een röntgenfoto.

Ik besloot voorlopig maar even niets te doen.

Tien jaar later verhuisde ik naar Oostenrijk.

Daar werd wel een botscan gemaakt.

De aanleiding daartoe ben ik vergeten.

Wat bleek? Niets aan de hand.

Geen osteoporose.
Wel viel het woordje osteopenie.

Dat lijkt op osteoporose, maar dat is het nog net niet.

Direct werden mij dringend 
maandelijkse injecties aangeraden.

‘Wat zit er in zo’n injectie’, vroeg ik mijn huisarts.

En jawel……een bisfosfonaat.

Hetzelfde dus als vroeger, maar nu in een modern jasje
en zogenaamd minder belastend.

‘Ha, weer een bisfosfonaat?' vroeg ik.

‘Nee, dat wil ik beslist niet.'

En ik legde haar uit waarom niet.

want later kwam dit in het nieuws....kaakbotnecrose.

en dit: het afsterven van het botweefsel van de oorschelp.

Mijn huisarts keek mij wat vermoeid aan

en zei tenslotte: ‘denk er nog maar eens over na’.

Ondertussen bleef ik wel mijn calcium kauw-tabletten slikken. 

Een onschuldig supplement, leek mij.

Maar dat is me later afgeraden door weer een reumatoloog:

Het zou mijn aderen maar verkalken.

Dus ben ik daar ook maar weer mee gestopt.

Gewoon goed eten was het advies.

Ik ben dus nu helemaal ‘zonder’.

Dat wil zeggen:

Met de Salazopyrine was ik al gauw gestopt.

Ik kreeg er te veel hoofdpijn van.

De Fosamax heb ik helemaal niet gebruikt.

Bisfosnonaat-injecties heb ik nooit gehaald bij mijn huisarts,

en de calciumtabletten zijn dus nu ook van de baan.
Misschien zak ik een dezer dagen in elkaar.

Laatst las ik tot mijn grote verbazing 

dat Fosamax inderdaad bot bijmaakt, 

maar dat dit van zeer slechte kwaliteit blijkt te zijn.

Botbreuken schijnen daardoor niet te verminderen.

Het slikken van bisfosfonaten blijkt dus zinloos.

Wat blijft er dan nog over om botontkalking tegen te gaan?

Niet veel denk ik.

Zoals altijd maar weer, en dus ook voor deze kwaal:

Goed eten, veel bewegen, zonlicht (eventueel vitamine d3)

In de afgelopen jaren ben ik verschillende keren behoorlijk hard gevallen.

Gelukkig heb ik nog nooit iets gebroken.

Henderika.