Inleiding

Inleiding tot dit blog

Mijn lichaam heeft een aantal onverklaarbare aandoeningen;

vandaar de vele onderzoeken, de vele medicijnen

en de vele therapeuten die de revue zijn gepasseerd.

Negentig procent van deze behandelingen en onderzoeken 

waren in mijn ogen achteraf onnodig.

Het probleem is vaak een gebrek 
aan communicatie.
Patiënten zijn niet altijd goed in staat

de klacht helder te verwoorden.

Tenminste als het gaat om gezondheidsproblemen 
zoals fibromyalgie, ME of sommige neurologische aandoeningen.

Zij worstelen jaren met de priemende onzekerheid:

ik voel me zo vaak slecht, wat heb ik toch?

Ik ben zo’n geval.   

Mijn klachten voldoen echter nergens 
specifiek aan een van bovenstaande ziektes.

Griepgevoel. 

Hoofdpijn. 

Zenuwpijn op diverse plekken in de rug.

Hartkloppingen of hart overslagen. 

Ben ik een hypochonder?

Zijn er misschien psychische problemen? 

Onverwerkte trauma’s wellicht? 

Een verkeerde levensstijl?

Goed communiceren van de arts heeft te maken  

met goed luisteren en scherp zien.

Vragen en doorvragen hoort daaruit voort te komen, 
maar daar is tijd voor nodig.
Die is er vaak niet.
Zij schrijven daarom te snel medicijnen voor.
Ik vind dat een vorm van beroepsdeformatie.

Vaak blijkt een pil niet de oplossing van een klacht.
De patient blijft zitten met twijfel over zijn gezondheid
omdat het medicijn niet helpt,
en daarbij bijna altijd vervelende bijverschijnselen heeft.

Hieronder mijn ervaringen met uiteenlopende soorten hulpverleners.

Henderika