Na mijn zuchtende neuroloog
kwam ik, ook weer via via,
bij een wat stille neuroloog.
Een man van weinig woorden
die vriendelijk uit zijn ogen keek.
‘Kom even staan’ zei hij.
Ik moest een beetje gokken om het te kunnen verstaan,
want het leek meer op wat gemompel dan normaal praten.
De bedoeling was dat ik met uitgestrekte armen
tegenwicht ging maken terwijl hij daar op drukte,
zowel boven als aan de onderkant,
alsof ik een vogel was die niet mocht vliegen.
Daarna keek hij met een fel lampje in mijn ogen
en moest ik van links naar rechts kijken.
‘Kunt u ook even op een been staan?’ vroeg hij nog.
ja hoor, dat was geen probleem.
Kijk maar...
Toen was het onderzoek klaar.
Alles in rap tempo.
Bij elkaar niet meer dan een minuut.
Mijn reacties op dit alles bleken in orde.
Toch werd ik doorgestuurd voor een mri scan
om het zenuwstelsel in de rug eens nader te bekijken.
Ook deze neuroloog vond het niet nodig vragen te stellen.
Bovendien elke patiënt heeft maar 10 minuten.
Ik merkte duidelijk dat mijn tijd om was.
Er werd vriendelijk handen geschud
en ik was weldra weer buiten.
De mri.
Voor mensen met claustrofobie een vreselijk ding.
Maar wel heel bijzonder en nuttig als machine voor gedetailleerde onderzoeken.
Het doet geen pijn, maar je ligt in een afgesloten buis
en daar moest ik helemaal in met het deurtje dicht.
Ik mocht niet bewegen en dat een half uur lang.
‘Wilt u een koptelefoon op met muziek?' vroeg de assistente.
‘Ja, dolgraag’, zei ik.
Maar het lawaai van de machine bleek zo hard
dat ik niets meer van die muziek hoorde.
Af en toe kwam er een stemmetje door een microfoon
met hoeveel minuten nog…..
De tijd kroop voorbij.
De uitslag leverde weinig op.
Natuurlijk, er is altijd wel iets te melden bij zo’n onderzoek.
Wat slijtage, wat vernauwingen, wat verdikkingen van het bot
of hier en daar kans op een hernia.
Kleinigheden.
Het zijn dingen die ik helemaal niet wil weten eigenlijk.
Een echte verklaring voor mijn klacht kwam er
in ieder geval niet uit.
De neuroloog vroeg toen ik terug kwam:
‘Hoe gaat het nu?’
‘Heb nu geen last’, zei ik, ‘zoals u weet komt het ongeveer
om de twee maanden voor’.
‘Neemt u dan maar Gabapentine als u het weer heeft,
en dan direct een flink hoge dosis’.
Daarmee was de kous af en kon ik weer gaan.
Gabapentine.
Ik citeer Peter Gøtzsche uit zijn boek ‘dodelijke medicijnen’:
“het bedrijf Warner-Lambert dat later door Pfizer werd overgenomen,
betaalde artsen om vertegenwoordigers van het bedrijf bij hun spreekuur
aanwezig te laten zijn. Tussendoor suggereerden die de artsen om Neurotin
voor te schrijven bij een breed scala aan aandoeningen, waaronder
bipolaire stoornis, pijn, migraine, adhd, rusteloze-benen-syndroom,
en onthoudingsverschijnselen van drugs en alcohol……......”
Het middel is oorspronkelijk een anti-epilepticum.
Maar de werkzaamheid van dit middel viel in de praktijk tegen
en werd een financieel verlies voor het bedrijf.
Dus verzon het meerdere indicaties.
Peter Gøtzsche eindigt dit gedeelte over Gabapentine met:
“Geneesmiddelen promoten voor niet-goedgekeurde toepassingen stelt
patiënten bloot aan letsel, terwijl er geen garantie is dat zij er baat bij hebben.
Het bedrijf moest uiteindelijk in 2010
142 miljoen dollar schadevergoeding betalen
omdat Pfizer met criminele bedoelingen het middel had gepromoot.
Nooit vertelde Pfizer aan artsen of patiënten
dat zijn eigen onderzoek had uitgewezen dat Neurotin bij een aantal
niet-goedgekeurde indicaties even effectief was als een placebo.”
Ik vraag me af:
Ben ik nu voor de gek gehouden door deze neuroloog?
Of is hij zelf voor de gek gehouden door dit bedrijf?
Het is niet de eerste keer dat mij dit middel is voorgeschreven.
Twee verschillende huisartsen hadden mij al eerder
Gabapentine toegeworpen als zijnde werkzaam tegen zenuwpijn.
En dan ook meteen in een mega verpakking.
Het is nu 2017.
Nog steeds wordt dit geneesmiddel erg veel voorgeschreven.
Een goeie vriend die af en toe pijn in zijn nek heeft zei mij:
'Ik wordt er overdag een zombie van en het helpt ook niet,
Ik stop er mee… wil jij ze hebben?'
‘Nee dank je’, zei ik, ‘Heb al een la vol,
ik zal ze maar eens weggooien.’
Beter misschien nog…..terug naar de apotheek.
Of komt het dan ook uiteindelijk in het riool terecht?
Henderika
Geen opmerkingen:
Een reactie posten