Neuraaltherapie

Je kan niet veel doen aan zenuwpijn.
Het ontstaat door een beknelde zenuw of zenuwbeschadiging.
De meeste pijnstillers helpen niet.
Antidepressiva wil ik niet vanwege
het gevaar voor verslaving en andere bijwerkingen.
Ook middelen zoals Gabapentine ( een anti-epileptica) wil ik niet,
omdat is gebleken dat deze niet werkzaam is tegen pijn.

Deze keer maar eens naar een neuroloog
die mijn buurvrouw mij sterk aanraadde.
Dus daar ging ik weer voor de zoveelste keer.
Na lang zoeken, ondanks mijn Tom Tom,
bleek het een wat verwaarloosd gebouw te zijn 
midden in de stad Lienz.
Een pijl op de muur gaf aan dat ik de hoek om moest.
Daarna een paar trappen omhoog en ja, daar was het.
De wachtkamer was redelijk vol. 
Toen was ik aan de beurt.
Ik liep als een hondje achter hem aan,
de spreekkamer binnen.
Met een diepe zucht ging hij achter zijn bureau zitten.
Direct kreeg ik een bezwaard gevoel over mijn aanwezigheid,
en wilde de rollen omdraaien en vragen: 
‘Wat kan ik voor u doen?’
Ik deed toch maar meteen mijn pijnverhaal 
en gaf hem een recente röntgenfoto
van het bovenste gedeelte van mijn rug en nekwervels: 
het aangedane gebied.
In eerste instantie hield hij de foto ondersteboven tegen het licht.
Dat kan gebeuren natuurlijk.


Op de foto was nog net mijn gebit te zien.
Na nog geen 20 seconden gaat hij weer zitten en zegt:
‘Het is uw gebit.
U heeft links twee kronen boven en een brug onder.
Dat zijn stoorvelden in uw mond en die veroorzaken uw klachten.
Ik kijk hem ongelovig aan en zeg:
‘Nee hoor, dat kan niet, 
ik verzorg mijn tanden en kiezen heel goed.’
‘Daar gaat het niet om’, zegt hij, 
‘het beste is dat u die kiezen laat trekken.’
‘Nee, dat wil ik absoluut niet’ roep ik in paniek.
‘Het zou wel het beste zijn’ was het antwoord,
‘maar ik kan u ook op een andere manier helpen'.

Opluchting!

'Als u om de 14 dagen terug komt,
dan geef ik u telkens een paar injecties in uw keel.
Na een paar maanden zult u zien dat de klachten over zijn.’
‘Doet dat pijn’, vroeg ik beheerst, maar griezelde bij het idee.
‘Ja, wel een beetje, maar u wilt toch van uw klachten af'?

Ik wilde weg.
Dit leek absurd.
Te meer daar hij mij nauwelijks had onderzocht
en geen vragen had gesteld.
Ik nam afscheid met de mededeling dat ik er over zou nadenken.
Thuis plof ik op mijn stoel voor mijn computerscherm.
Ik kom er achter dat deze behandeling neuraaltherapie heet.
De stoffen procaïne en lidocaïne die worden geïnjecteerd
zijn middelen die tandartsen gebruiken om te verdoven.
Neuraaltherapie is een dure behandeling

De uitvinders van neuraaltherapie

Ik ben niet meer terug geweest.
Mijn ‘reis’ zal ik moeten voortzetten,
op zoek naar een volgende arts,
die mij kan wel kan vertellen wat ik heb.

Was deze zuchtende man wel een neuroloog?
Vast en zeker!
Dit stond tenminste op zijn naambordje.
Kennelijk komt het nog steeds regelmatig voor
dat specialisten en artsen ook kwakzalverij uitoefenen.


Henderika