Zerpex
‘Laat maar even zien’, zei mijn huisarts.
Ik doe mijn t-shirt omhoog.
Ze kijkt een paar seconden naar mijn rug
en ook heel even naar mijn buik,
loopt dan naar haar computer, tikt wat in,
en zegt:
“Ik geef je een recept voor een cortison-zalfje.”
Daarna staan we op en ze geeft me een hand.
Ik stap in de auto op weg naar de apotheek.
Maar dan bedenk ik me.
ga i.p.v. rechtdoor, rechts af naar huis.
Het zalfje haal ik niet op.
Onzin, die puistjes gaan vanzelf ook wel weg.
Ik wilde alleen weten wat ik had.
Gek genoeg ben ik dat vergeten te vragen.
Zij heeft het me ook niet verteld.
Dus het zal niet ernstig zijn.
Drie weken later…
Ik heb pijn op een bepaalde plek boven in mijn rug.
Een irritant soort zenuwpijn.
De puistjes van drie weken terug zitten er nog.
Ook op de pijnplek.
Ik ga terug naar mijn huisarts.
Ze kijkt er naar.
“Je hebt gordelroos”, zegt ze.
Ik geef je twee recepten.
Een antiviraal middel en Tramadol tegen de pijn.
Ik ben geschokt.
Ooit had ik een vrij ernstige vorm van gordelroos,
met daarna nog drie maanden post-herpetische zenuwpijn.
Somber door dit vooruitzicht stap ik weer in mijn auto.
Dit keer ga ik wel naar de apotheek.
Thuis slik ik meteen de eerste pil tegen het virus.
De volgende morgen kijk ik nog eens.
De puistjes zitten eigenlijk overal.
Niet alleen op de plek waar het pijn doet.
Ik zie ook niet de bekende blaasjes,
die bij gordelroos altijd in groepjes voorkomen.
Ik twijfel aan de diagnose
en ga diezelfde dag nog naar de huidarts
voor een second opinion.
Weer gaat mijn t-shirt omhoog.
Hij kijkt en zegt:
‘U heeft gelijk, het is geen gordelroos,
en de pijn komt vanuit uw wervelkolom’.
Ik ben blij maar ook verwonderd.
Dus gelukkig geen gordelroos.
Verwonderd omdat hij kennelijk direct weet
dat er iets is met mijn wervelkolom.
‘Ik geef u een cortison zalfje tegen de puistjes
en iets tegen de jeuk’.
Weer dus dat cortison-zalfje.
“Ik heb geen jeuk hoor”, zeg ik.
“Okee, dan alleen voor de puistjes.”
‘Wat zijn het eigenlijk voor puistjes”? vraag ik
Hij zegt: ‘Heeft u een tuin’?
“ja”.
“werkt u daar veel in”?
“ja”.
“waarschijnlijk zijn het beestjes uit uw tuin”.
 |
| Het Beerdiertje |
ik denk even dat hij een grapje maakt,
want ja, gaan die dan door mijn trui heen,
dacht ik in een flits.
Maar ik vraag iets anders.
“Waarom zei mijn huisarts dan dat ik gordelroos zou hebben?’
“Is moeilijk te zien”, was het diplomatieke antwoord.
Eenmaal thuis lees ik dat gordelroos door een huisarts
makkelijk te herkennen is.
Over ‘beestjes’ in de tuin die door mijn trui heen lopen
denk ik verder maar niet na.
Geen van de medicijnen heb ik genomen.
Geen Tramadol, geen Zerpex, geen cortison-zalfjes.
Zerpex is een antivirusmiddel tegen gordelroos.
Het schijnt nauwelijks iets te doen tegen dat virus.
Ook niet als je het binnen drie dagen inneemt
na de eerste verschijnselen van de ziekte.
Op Tramadol reageer ik allergisch
was mijn herinnering van een andere keer.
Het cortison-zalfje moest ik per pukkeltje aantippen.
Maar ik had er minstens honderd.
Dus dat deed ik ook maar niet.
Mijn huisarts vind ik heel aardig.
Ik kan goed met haar opschieten.
Maar ze heeft het altijd erg druk.
De wachtkamer zit dagelijks vol.
Recepten uitschrijven gaat sneller dan vragen stellen.
Deze manier van doen is natuurlijk heel discutabel.
Het kan zijn dat ze door haar patiënten aardig gevonden wil worden.
Veel mensen zijn blij met een recept, een tovermiddel dus.
Of ze ontvangt geld van de Pharma industrie.
Of ze handelt overspannen door haar tijdgebrek.
Alledrie zijn natuurlijk geen excuus.
Vandaar dat ik een tweede huisarts er bij heb genomen.
Gewoon voor de zekerheid.
Een privé-arts.
Een gedeelte betaalt de verzekering en
een gedeelte betaal ik zelf.
Dat kan nog in dit land (Oostenrijk).
Een scheiding tussen privé-artsen
en zoals vroeger in Nederland ziekenfonds-artsen
is hier nog normaal.
Een week later was de pijn weg.
Dingen als veel warmte op de plek,
warme baden en paracetamol hielpen een beetje.
Nog een week later verdwenen de puistjes ook langzaam.
Henderika
